Het is alweer drie maanden geleden dat ik mijn kennismakingssessie met Romy heb gedaan en die was van beide kanten zo goed bevallen dat er zeker een vervolg moest komen, en wat mij betreft worden dat er nog velen.

Het was alleen een uitdaging om een geschikte datum en tijdstip te vinden maar na wat over en weer ge-app kwamen we uit op woensdagmiddag 11 juni. Voor die dag had ik namelijk al een verlofaanvraag staan bij m’n werkgever welke alleen nog moest worden goedgekeurd. Gelukkig kreeg ik die de volgende dag en kon ik Romy de bevestiging voor de afspraak sturen waarna de voorpret kon beginnen.

Aangezien ik het leuk vind om af en toe een presentje mee te brengen waar de Dames me niet alleen voor, maar ook mee, kunnen ‘bedanken’ besloten om haar een cane set te geven waarvoor ik een drietal Delrin staven van verschillende diameters heb gebruikt, welke ik heb voorzien van een geknoopt handvat van paracord. Voor de wijsneuzen, Delrin of POM (polyoxymethyleen) is een zo goed als onbreekbare, technische, kunststof met een hele hoge stijfheid en sterkte. Nu maar hopen dat ze me op mijn woord geloofd dat ze onbreekbaar zijn.

lOmdat we volgens de planning rond half zeven gereed zouden zijn, aangegeven dat ik, net als de vorige keer, ook weer wat te eten mee zou brengen voor na de sessie. Voor deze keer een couscoussalade met ballekes in tomatensaus.

Even voor half vier bel ik aan bij U.D. waarna Meesteres Romy een paar tellen later de deur opendoet en me met een knuffel verwelkomt. Omdat ik mijn handen vol heb wil ik haar gelijk het presentje overhandigen en dat is dus fout, althans de manier waarop. Ik mag het opnieuw proberen, maar nu zoals het hoort en dat is geknield voor haar. Ze is heel blij met het cadeautje en geeft aan dat ze die straks zeker wil gaan inwijden. Daarna mag ik opstaan en het eten voor later in de koelkast zetten waarna ik wat te drinken voor ons beiden in kan schenken. Omdat ik vrijwel wekelijks bij U.D. ben te vinden ken ik de weg veel beter als zij, zegt ze.

Met de non-alcoholische drankjes volg ik haar naar de speelruimte waar ik me onder haar toeziend oog uit moet kleden en daarna op handen en knieën al kruipend moet volgen tot onder haar shibari ring, die al aan een koord aan het plafond bungelt. Even later gaat achter ons de deur van de speelruimte open en hoor ik de stem van Bart, dat is de compagnon van de eigenaar, die even gedag komt zeggen en laat weten zo te vertrekken. Dit is overigens niet gebruikelijk, maar we kennen elkaar en hij weet dat ik vandaag een sessie heb omdat ik hem gisteren nog gesproken heb.

Ik zit geknield voor haar en moet een voor een m’n armen omhooghouden waarna Romy een leren boei om m’n pols gespt en ik vervolgens op moet staan. Met een koord bindt ze de boeien achter m’n rug aan elkaar, haalt daarna het touw door de ring boven m’n hoofd en trekt deze strak. Hierdoor kom ik voorovergebogen te staan en dat is een predicament bondage die ik zeker niet lang vol kan houden. Gelukkig is het van korte duur want ze is nog iets anders van plan. Meesteres Romy trekt een paar nitril handschoentjes aan, pakt een anaalhaak die ze eerst van wat glijmiddel voorziet en daarna gebruikt waar ie voor is bedoeld.

Ze pakt een ander touw welke ze in een lus om m’n nek legt even plagerig straktrekt wat me, door het dichtdrukken van de aders, een kortstondige rush geeft. Vervolgens bindt ze het touw vast aan de haak zodat die op z’n plek blijft zitten, al zou je het eerder hangen kunnen noemen. Het touw van de polsboeien wordt losgemaakt waarna ze die aan de ring boven mijn hoofd vasthaakt, zodat ik iig rechtop kan staan.

Meesteres Romy pakt wat van de tafel en komt voor me staan, waarna ergens van opzij het geluid klinkt van iets dat op de grond valt. “Sorry Meesteres!” zeg ik, waarna ze even onbedaarlijk in de lach schiet. “Ik heb geleerd dat als de Meesteres iets laat vallen het altijd de schuld is van de sub!” vertel ik haar, waarna ze er nogmaals hartelijk om moet lachten en dat zal zeker niet de laatste keer zijn vandaag.

Ik krijg de afstandsbediening voor haar camera in m’n hand gedrukt alleen valt die, in een poging om ‘m in de juiste positie te draaien, op de grond, wat natuurlijk op een verwijt van haar kan rekenen. “Sorry Meesteres!…” “Nu moet je maar zien hoe je de camera gaat bedienen”, zegt ze. Gelukkig kan dat ook met m’n grote teen met als bijkomend voordeel dat ’t ding zo niet nog een keer kan vallen.

Ondertussen heeft ze een van de meegebrachte canes gepakt waarmee ze op mijn tepels en borst begint te tikken. Omdat op m’n billen wat sporen zichtbaar zijn van een vorige sessie worden die nog even ontzien. Overigens is dat niet de eigenlijke reden, want ze wil graag een blank canvas hebben om mee te werken, zegt ze. Niet veel later begint de huid rond m’n tepels al lekker rood te zien.

Tijd om er een schepje bovenop te doen. Meesteres Romy pakt een andere dunne cane van koolstofvezel uit haar koffer, loopt uitdagend langzaam naar me toe totdat ze tegen me aanstaat en kijkt me met een paar ondeugende pretoogjes aan, waarbij ze met de cane plagerig over m’n rug en borst strijkt. Ze doet een stapje achteruit en prikt daarna met de punt van de cane een paar keer goed in beide tepels waarbij ik echt wel laat horen hoe ‘fijn’ ik dat vind.

Ze bekijkt het eerdere resultaat van de tikjes op m’n borst en vraagt of er nog een paar streepjes bij mogen. Het is een retorische vraag want welk antwoord ik ook geef, krijgen doe ik ze toch wel, waarna ze aantal keren hard op m’n borst slaat. Na elke slag komt er een pijnlijk gegrom over m’n lippen en hoor ik Meesteres Romy een paar keer sadistisch lachen. De slagen hebben het gewenste effect en nadat ze het resultaat heeft bewonderd plaatst ze een op elke tepel nog een gemeen metalen knijpertje waarna de boeien worden losgemaakt van de ring.

Voor het volgende onderdeel moet ik op het spankbankje gaan liggen waarna ze me met de riemen daarvan vastzet, met uitzondering van de bovenbenen. Ook dat heeft een reden waar ik al gauw achter zal komen. Om te voorkomen dat ik kan ontsnappen maakt ze het touw van de anaalhaak los van m’n nek en bindt die stak vast aan de voorzijde van de bank. Met een ander dun stuk touw worden de beide tepelklemmen onderlangs de bank met elkaar verbonden, mocht ik al omhoog kunnen komen dan zal ik dat zeker gaan voelen.

Het is tijd om de andere meegebrachte canes in te wijden, maar voordat Meesteres Romy daarmee begint bewerkt ze eerst m’n rug met haar nagels en vingers waarmee ze een paar keer goed in m’n vel klauwt. Een voor een worden de canes uitgeprobeerd, eerst rustig aan maar gaandeweg steeds een beetje harder. Af en toe een korte pauze met een knuffel en dan weer verder. Omdat m’n billen blijkbaar wat minder gevoelig zijn, verlegd ze de aandacht naar de achterkant van m’n bovenbenen en het slaan daarop is een stuk pijnlijker. Wat nog gevoeliger is ondervind ik even later als ze de cane weglegt en haar tanden in het zachte vlees aan de binnenkant van m’n linker bovenbeen zet, ai dat doet goed zeer en de Meesteres maar lol hebben van mijn gekerm.

Voor de laatste set slagen gebruikt Meesteres Romy weer de dunne cane van koolstofvezel. Maar voordat ze daarmee begint fixeert ze eerst m’n onderbenen met een touw zodat ik niet de kans krijg om weg te draaien, wat eerder nog wel lukte. Ook nu slaat ze weer langzaam opbouwend steeds wat harder op m’n hamstrings die volledig blootgesteld zijn, dat is dus de reden waarom ze de riemen daarvoor niet heeft vastgemaakt. Uiteindelijk hou ik het niet meer en vraag om genade die ik van haar krijg, waarna ik me even lekker helemaal laat gaan. Nadat ik wat ben bijgekomen krijg ik eerst een knuffel waarna ze gehurkt voor me komt zitten en we elkaar aankijken. Dat is altijd weer een bijzonder contactmoment wat je samen beleefd en je gerust magisch kunt noemen. Met betraande oogjes bedank ik haar, waarna ze me als beloning een dikke kus op m’n voorhoofd geeft. Na een slok cola te hebben gekregen word ik losgemaakt van het bankje en bevrijd van de anaalhaak en de tepelklemmetjes, waarvan het verwijderen niet zo pijnlijk is als anders, komt vast door de vrijgekomen endorfines.

Ik moet op het kooibed gaan liggen, althans zo noem ik het toestel voor het gemak maar even. Ik lig net vastgesnoerd als Meesteres Romy bij het verplaatsen van het telefoonstatief erachter komt dat de batterij van haar toestel bijna leeg is. “Sorry Meesteres, te veel plaatjes geschoten…”
Dan mijn telefoon maar gebruiken, alleen ligt die nog in de auto, snel word ik losgemaakt en schiet ik m’n broek en T-shirt aan om de buren geen aanstoot te geven.

Omdat het inmiddels vijf uur is en er na mij geen andere sessie gepland staat, besluiten we om eerst samen wat te gaan eten wat we in het restaurant van U.D. doen. Complete zelfbediening in dit geval, want de meegebrachte balletjes met saus moet ik zelf opwarmen in de magnetron. Hoewel het ons beiden prima smaakt besluiten we om de bakjes niet helemaal leeg te eten omdat het met een volle maag niet fijn spelen is, de rest is voor na de sessie.

Terug op de zaal ga ik weer op het kooibed liggen waarna ik met een paar riemen wordt vastgesnoerd en een gasmasker krijg opgezet. Vooraf heeft Meesters Romy me gevraagd of ik de violet wand wel eens heb ervaren, waarop ik een ontkennend antwoord geef. Voordat ik daarmee kennis ga maken wordt me eerst een paar keer de adem ontnomen, doordat de Meesteres met haar hand de luchtinlaatopening van het masker afsluit.

Dan is het de beurt voor de violet wand en het effect daarvan op mij is met recht bijzonder te noemen, in ieder geval met het apparaat welke ze heeft meegenomen. Aan het begin van de sessie, toen ik nog vastgebonden stond onder de ring, had Romy me gevraagd of ik tegen kietelen kon waarop ik antwoorde daar best tegen te kunnen. Dat werd gelijk bevestigd omdat ze het uiteraard wilde controleren. Maar nu, na de eerste aanraking met de violet wand barst ik in lachen uit. Het tintelt en prikt in het begin maar kriebelt nog veel meer, eigenlijk precies hetzelfde effect als kaarsvet op mij heeft. Ook Meesteres Romy schiet ervan in de lach en samen hebben we de grootste lol. Natuurlijk wil ze het apparaat op allerlei gevoelig plekjes uitproberen om te kijken hoe ik dan reageer dus worden mijn armen losgemaakt en boven m’n hoofd aan een stang van het kooibed vastgezet. Of het nu onder m’n oksels is, of aan de binnenkant van m’n bovenarmen, het effect is hetzelfde, iets pijnlijker maar nog steeds heeft het kriebelen de overhand. Ze zegt dat ze m’n gezicht erbij wil zien terwijl ze me behandeld, dus wordt het gasmasker van m’n hoofd getrokken en gaat ze vrolijk verder met de ‘torture’ waarbij ook het puntje van m’n neus niet wordt vergeten. Ik moet mijn tong uitsteken waarna die ook een statische lading te verwerken krijgt en ik zelfs de ozon die erbij vrijkomt kan ruiken.

Meesteres Romy belooft me dat ze een volgende keer een zwaarder exemplaar mee zal nemen, afwachten of die dan hetzelfde effect gaat hebben, ik ben benieuwd.

Tijd voor wat anders, omdat ze weet dat ik volgende maand een jaartje ouder wordt en ze zelf dan op vakantie is wil ze daar vast wat mee gaan doen. Ze vraagt hoe oud ik dan word waarop ik antwoord: “Vierenzestig Meesteres.” Na een paar nitril handschoentjes te hebben aangetrokken pakt ze een stift en begint daarmee iets op mijn rechterborst te tekenen, wat het is kan ik niet zien al heb ik wel een vermoeden en ook wat de bedoeling is. Dat wat wordt even later bevestigd als Meesteres Romy een injectienaald pakt om de maat van de tekening te controleren. Niet helemaal naar haar zin dus wegvegen met een in alcohol gedrenkt doekje en opnieuw., “Sorry Meesteres…”

Nu het voorwerk is gedaan zijn de naalden aan de beurt en dat is allesbehalve kietelen. Ik kan ze niet zien, alleen voelen en dat is geen pretje. Voor mijn gevoel zijn ze niet erg dik maar wel heel lang. De ene keer gaan ze door een paar millimeter huid en soms lijken het meters. Elke keer moet ik de tanden op elkaar klemmen om het te verdragen, al ligt het er ook aan waar er geprikt wordt. Volgens meesteres Romy heb ik een flexibele huid met als gevolg dat ze af en toe een naald iets terug moet trekken om ‘m daarna opnieuw te plaatsen. Ondanks alles moet ik af en toe toch wel lachen, al is het meer als een boer met kiespijn. Romy heeft daarentegen de grootste lol als ze me hoort kermen.

Na wat een eeuwigheid leek te duren zijn er uiteindelijk eenentwintig naalden in mijn borst geprikt die het getal 64 in relief weergeeft met m’n vel. Natuurlijk wordt dat in close-up vastgelegd zodat ik het kunstwerk naderhand kan bewonderen.

Het spel met de naalden is nog niet afgelopen, want het is natuurlijk de bedoeling dat ze er ook weer uitgehaald worden, en dat kan op twee manieren zegt Meesteres Romy, namelijk lief of sadistisch.
Uiteraard heb ik daarin geen keuze en trekt ze het merendeel er langzaam uit waarbij ik af en toe een pijnlijk geslis tussen m’n tanden door laat horen. Haverwege legt ze voor de zekerheid een plasmatje onder m’n bovenlijf, want hoewel ik geen bloedverdunners of zo gebruik stroomt er toch het nodige rode lichaamsvocht richting m’n nek. Daarna neemt ze m’n borst af met een in alcohol gedrenkte tissue. Op zich is dat niet nodig zegt ze, maar doet ze het omdat ’t zo lekker prikt. Ze vraagt of ik wat drinken wil wat ik bevestig. Omdat ik nog op m’n rug lig en een glas aan m’n mond zetten zeker geknoei gaat opleveren neemt ze eerst zelf een slok en laat die daarna in m’n geopende mond lopen. Lekker, alleen is het maar gewoon water i.p.v. cola.

“Ik ga me even omkleden, blijf jij hier wachten?” zegt Meesteres Romy tegen me. “Natuurlijk Meesteres!” antwoord ik. Nu lig ik nog steeds vastgebonden op de tafel en denk dat ze het bij wijze van grap bedoelde. De ‘brat’ in me kan het niet laten en dus ga ik kijken of er ook iets van een Houdini in me schuilt. Na een paar pogingen weet ik m’n handen te bevrijden uit het touw en is het daarna een kwestie van de riemen losmaken waarna ik op de rand van het kooibed ga zitten bijkomen van het intensieve gebeuren.

Als Meesteres Romy even later binnenkomt moet ze lachen als ze ziet dat ik mezelf heb bevrijd, uiteindelijk heeft ze niet gezegd dat ik me niet los mocht maken. Ze heeft haar latex jurk verruild voor een korte leren rok en kanten BH en de lange over-de-knie laarzen zijn vervangen door een paar korte enkellaarsjes die wat poren vertonen van buiten activiteiten. En dat is ook precies wat we gaan doen. Ik krijg de opdracht om van de tafel af te komen en een zware kist op te pakken waarna we via een zijdeur van de speelruimte naar de omheinde binnenplaats van U.D. gaan.

Een van de specialiteiten van Meesteres Romy is het vuurspel en dat kan beter in de buitenlucht gebeuren dan een beperkte binnenruimte. De kist bevat daarvoor de nodige attributen, flessen lampolie, een pan, fakkels en iets wat lijkt op een soort zwepen aan een ketting, die vuurpoi’s worden genoemd.

De binnenplaats is o.a. voorzien van een aantal bankjes, een zwembad die nu nog is afgedekt, een groot houten bed. Ook staan er een tweetal soort van lantaarnpalen alleen hebben die geen lamp maar een stalen ring aan het uiteinde.

Ik krijg de polsboeien weer om die daarna met behulp van een touw, welke door de ring van een van de palen is gehaald, omhoog worden getrokken tot net boven m’n hoofd zodat ik nog wel in staat ben om me iets te verplaatsen. Voordat ze verder gaat met de voorbereidingen plaagt Meesteres Romy me nog even en bijt daarbij een keer stevig in m’n rechterschouder.

Ojee, een probleem! Geen aansteker! Om veiligheidsredenen mag die niet bij de overige spullen in de ‘vuurkist’ worden bewaard en roken doet ze niet meer. Romy gaat even naar binnen om bij de balie te kijken maar ook daar niks.

Ze gespt de polsboeien los zodat ik kan helpen zoeken, helaas ook in de keuken niks waarop ze besluit om de eigenaar even te bellen of die misschien weet of er ergens een ligt. Zelf krijg ik een ingeving en kijk in een kastje achter de bar, zowaar ligt daar een aansteker en doet ie het ook nog.

We gaan terug naar buiten waarna de boeien weer om m’n polsen gaan. Meesteres Romy steekt twee fakkels aan en begint daarna met het affakkelen, oftewel het uit voorzorg ontharen van bepaalde lichaamsdelen.

Bij mij betreft dat voornamelijk m’n bovenbenen en een paar borstharen. En hoewel ik, zoals ze het noemen, intiem geschoren ben, kan de Meesteres het niet nalaten om voor de zekerheid ook daar de vlammen over te laten dansen. Het is niet echt pijnlijk, maar meer het idee wat we hebben bij vuur, al moest ik wel even piepen toen de vlammen aan het puntje van m’n voorhuid likten. Overigens hoef ik je vast niet te vertellen dat de lucht van verbande haren niet bepaald lekker ruikt.

Na het affakkelen wrijft ze een paar keer goed over m’n benen om de verbrande haartjes te verwijderen en het resultaat te inspecteren. Helemaal kaal zijn de bewerkte plekken niet maar voldoende om een uitslaande ‘bosbrand’ te voorkomen.

Daarna is het tijd om met de ‘hete’ adem van Meesteres Romy kennis te maken. Ze gaat op ongeveer een meter afstand naast me op de grond liggen en geeft me opdracht om recht op te blijven staan met m’n hoofd iets achterover, waarna ze een flinke teug lampolie in haar mond neemt en deze krachtig over de fakkel heen uitspuwt net voor m’n lichaam langs. Uit m’n ooghoeken zie ik de oranje vuurbal op me afkomen en voel vlak daarna kortstondig een verzengende hitte over m’n huid strijken. Uiteraard deins ik wat achteruit, maar dat is een natuurlijke reactie, want wederom is het niet echt pijnlijk.
Het vuurspuwen wordt nog een paar keer herhaald waarna ik kennis ga maken met een ander onderdeel van het vuurspel.

Hiervoor gebruikt Meesteres Romy een tweetal vuurpoi’s die ze als een soort van zweep hanteert.
Je zou het haast een vuurzweep noemen alleen is dat een stuk gereedschap wat gebruikt wordt bij het bestrijden van natuurbranden. De gebruikte vuurpoi’s bestaan uit een ketting van een cm of 40 met ringen aan de uiteinden waarvan er aan een ring een gevlochten strook absorberend materiaal is bevestigd van ongeveer dezelfde lengte als de ketting.

Nadat de beide vuurpoi’s zijn aangestoken komt Meesteres Romy voor me staan en laat ze met zwierige cirkelbewegingen de poi’s links en rechts langs haar lichaam draaien waarbij ze steeds een stukje dichter bij me komt totdat de uiteinden net m’n buik aanraken. Daarna moet ik me omdraaien en is ook m’n rug aan de beurt die soms gelijktijdig en soms afwissend door de vurige tongen wordt gestreeld. Slecht een keer komt een klap wat harder aan maar die valt in het niet bij wat sommige floggers teweegbrengen. Ik moet stil blijven staan waarna Romy zich als in een soort van rituele dans om me heen beweegt en ik de hete tongen van de poi’s op veel verschillende plekken aan m’n lijf voel likken.

Wouw wat een bijzondere ervaring was dat en het liet me, samen met al het andere gebeuren zeker niet onberoerd, wat door Romy wordt opgemerkt waarna ze achter me komt staan en een stevige omhelzing geeft.

Voor het laatste onderdeel krijg ik een veiligheidsbril op m’n snuit gezet. Eerder heb ik al een verlengsnoer aangesloten en zag ik een haakse slijper bij de kist liggen waaraan een constructie met een dikke bout is bevestigd. Dat apparaat is nu aan de beurt. Meesteres Romy gaat op ruime afstand van me staan en schakelt het apparaat in. Door aan de bout te draaien ontstaat er een vonkenregen van duizenden metaaldeeltjes die als venijnige speldjes in m’n huid prikken. Helaas is het nog te licht om de vonken regen goed in beeld te brengen maar het effect is er niet minder om.

Romy maakt me los van de paal waarna ik voor ons beiden wat te drinken ophaal en we even op een van de bankjes gaan zitten bijkomen van het hele gebeuren.

Dan gebeurt er iets heel bijzonders. Romy vraagt of de camera uit kan en zoekt een Spotify play list met passende muziek uit voor wat ze van plan is. Ondertussen vertelt ze dat ze ooit is begonnen als poi danseres en dat ze mede door die vaardigheid zo bedreven is geworden met de bullwhips.

De reden dat de camera uit moest ga ik niet vertellen en laat ik aan jullie fantasie over, maar nadat ze de muziek heeft aangezet pakt ze een tweetal kortere poi’s die ze aansteekt en geeft ze me een privéshow waar ik met teugen van geniet. Het ontroert me zo, dat ik er emotioneel van wordt, wat geweldig lief van haar.

Na deze prachtige afsluiting van de sessie neem ik eerst een verkwikkende douche waarbij ik de tijd neem om de verschroeide haartjes en roetsporen weg te spoelen en help daarna Romy mee met opruimen en inladen van haar auto. In het restaurant nuttigen we het overgebleven deel van de maaltijd en houden we nog een korte inspectieronde door het pand alvorens de deur acht ons dicht te trekken.

Met een innige knuffel bedank ik Romy nogmaals voor de Geweldige ervaring van vandaag en hoop ik haar snel weer te treffen voor een vervolg.

subzero